Κάποτε είχα έναν φίλο. Ας πούμε ότι τον έλεγαν «ΜΠΑΜΠΗ».
Ο «Μπάμπης» , λοιπόν, παρότι ήταν ένας ιδιαίτερα ευφυής κι εργατικός άνθρωπος, είχε επιλέξει να δουλεύει στο δημόσιο.
Υπήρχαν και τέτοιοι άνθρωποι στη γενιά μου που στην δεκαετία του 80, επέλεγαν τη δουλειά στο δημόσιο για «λόγους συνείδησης» κι όχι γιατί τους «βόλεψε» σε μια θεσούλα κάποιος «μπάρμπας» από την Κορώνη!!!...
Ο «Μπάμπης» λοιπόν εκτός από ευφυής κι εργατικός –κι επομένως πολύ ικανός- ήταν και αγνός σοσιαλιστής, όπως ήταν κι άλλοι Έλληνες την δεκαετία του 80 –επομένως και τίμιος! Δεν δεχόταν παράλληλα με τη δουλειά στο δημόσιο να κάνει δουλειά παράνομη (όπως ήταν π.χ. τα «ιδιαίτερα μαθήματα») γι’ αυτό όταν θέλησε μια δεύτερη δουλειά, την επιδίωξε και την έκανε νόμιμα.
Και ποια ήταν αυτή η δεύτερη δουλειά; Σε ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΕΚ.
Έτσι κάποια απογεύματα, έπαιρνε το αυτοκινητάκι του και πήγαινε σε μια διπλανή πόλη από αυτή που ζούσε και δούλευε σε ένα ΚΕΚ…
Από την αρχή πρόσεξε πως μια συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, ας πούμε Τετάρτη απόγευμα 6-8, κάποια παιδιά (από τους «καταρτιζόμενους»…) δεν έκαναν μάθημα αλλά έπαιζαν στο προαύλιο και με τις φωνές τους τον ενοχλούσαν στη δουλειά του… (γιατί είπαμε ο «Μπάμπης» ήταν παιδί-σπαθί: ευφυής, εργατικός, ικανός, τίμιος και σοσιαλιστής)
Αφού είδε ότι συνεχιζόταν κάθε Τετάρτη 6-8 μ.μ. το ίδιο σκηνικό, νευριασμένος, διέκοψε τη δουλειά του και πήγε στα «καταρτιζόμενα» παιδιά που έπαιζαν και φώναζαν και τους λέει: - «Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι κάνετε εδώ;…»
- «Έχουμε μάθημα με κάποιον Πετρόπουλο (ας πούμε πως τον έλεγαν έτσι) και λείπει πάλι. Δεν έχει έλθει ποτέ!...», του είπε ένα παιδί.
Ο Μπάμπης «έμεινε»… Τους εξήγησε ότι αυτός δεν είναι «Πετρόπουλος» και ότι δουλεύει μέσα και δεν μπορεί από τις φωνές τους να συνεχίσει… Τα παιδιά πράγματι έδειξαν κατανόηση και συνέχισαν πολύ πιο ήσυχα…
Ο «Μπάμπης» συνέχισε να δουλεύει αλλά ένιωθε μια απέραντη θλίψη…
Πέρασαν κι άλλες Τετάρτες και το σκηνικό των 6-8 ήταν πάντα ίδιο… Τα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο αλλά ήσαν πια ήσυχα, γιατί τα είχε «χτυπήσει στο φιλότιμο» ο «Μπάμπης»….
ΩΣΠΟΥ ήλθε μια Τετάρτη 6-8 που ο «Μπάμπης» ενώ δούλευε, δεν είδε τα παιδιά να παίζουν… Του έλειψαν…
Πήρε λοιπόν με τη σειρά τις αίθουσες του ΚΕΚ και τα έψαχνε… Σε μια αίθουσα τα βρήκε. Εκαναν μάθημα!!!
Συγκινημένος ο «Μπάμπης» απευθύνεται στον άγνωστό του καθηγητή τους και του λέει:
-«Γεια σου ρε Πετρόπουλε!!! Καλώς ήλθες ρε Πετρόπουλε!!! Κι έλεγα ότι δεν θα σε γνωρίσω ποτέ ρε Πετρόπουλε!!!... Είμαι πολύ συγκινημένος που σε γνώρισα ρε Πετρόπουλε!!!... Να σε φιλήσω ρε Πετρόπουλε!!!... » Και τον αγκάλιασε…
Τότε αγκαλιασμένοι όπως ήσαν του λέει στο αυτί ο «Πετρόπουλος»: «Φίλε μην πεις τίποτα αλλά δεν είμαι ο Πετρόπουλος!!! Επειδή ο Πετρόπουλος έμαθε ότι σήμερα μπορεί να έλθει έλεγχος στο ΚΕΚ από το Υπουργείο κι έχει άλλη δουλειά, με παρακάλεσε να έλθω εγώ να κάνω μάθημα ως «Πετρόπουλος»…
-------
Όταν θύμωνε ο «Μπάμπης» συνήθιζε να βάζει τα χέρια στην τσέπη και να περπατάει στο δρόμο κλωτσώντας όσα πεταμένα μικροαντικείμενα εύρισκε… Εκείνη τη νύχτα «οργώσαμε» και κλωτσήσαμε τη μισή πόλη…
Δεν έχει σημασία το «Πετρόπουλος», το «Μπάμπης», το ΚΕΚ, η πόλη, εγώ… Μπορεί τίποτε από όλα αυτά να μην υπήρξε ποτέ κι εγώ απλά να ψάχνω λόγο ύπαρξης!...
Μπορεί και να μην έχει σημασία ούτε που κάπου-κάποτε-κάποιο ΚΕΚ μπορεί και να «έσπρωχνε» υποψήφιο Δήμαρχο… (που δε βγήκε) και «μπορεί» και να «στήριζε» υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (που δε βγήκε)…
Άλλωστε αύριο, μπορεί και να σας κάνουν να νοιώθετε σίγουροι ότι ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ!!!...
Καληνύχτα πατριώτες!
Και μη φοβάστε. Δεν θα πτωχεύσουμε. Αφού δεν το νοιώθετε ακόμη, δεν θα συμβεί ποτέ…
Ο «Μπάμπης» , λοιπόν, παρότι ήταν ένας ιδιαίτερα ευφυής κι εργατικός άνθρωπος, είχε επιλέξει να δουλεύει στο δημόσιο.
Υπήρχαν και τέτοιοι άνθρωποι στη γενιά μου που στην δεκαετία του 80, επέλεγαν τη δουλειά στο δημόσιο για «λόγους συνείδησης» κι όχι γιατί τους «βόλεψε» σε μια θεσούλα κάποιος «μπάρμπας» από την Κορώνη!!!...
Ο «Μπάμπης» λοιπόν εκτός από ευφυής κι εργατικός –κι επομένως πολύ ικανός- ήταν και αγνός σοσιαλιστής, όπως ήταν κι άλλοι Έλληνες την δεκαετία του 80 –επομένως και τίμιος! Δεν δεχόταν παράλληλα με τη δουλειά στο δημόσιο να κάνει δουλειά παράνομη (όπως ήταν π.χ. τα «ιδιαίτερα μαθήματα») γι’ αυτό όταν θέλησε μια δεύτερη δουλειά, την επιδίωξε και την έκανε νόμιμα.
Και ποια ήταν αυτή η δεύτερη δουλειά; Σε ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΕΚ.
Έτσι κάποια απογεύματα, έπαιρνε το αυτοκινητάκι του και πήγαινε σε μια διπλανή πόλη από αυτή που ζούσε και δούλευε σε ένα ΚΕΚ…
Από την αρχή πρόσεξε πως μια συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, ας πούμε Τετάρτη απόγευμα 6-8, κάποια παιδιά (από τους «καταρτιζόμενους»…) δεν έκαναν μάθημα αλλά έπαιζαν στο προαύλιο και με τις φωνές τους τον ενοχλούσαν στη δουλειά του… (γιατί είπαμε ο «Μπάμπης» ήταν παιδί-σπαθί: ευφυής, εργατικός, ικανός, τίμιος και σοσιαλιστής)
Αφού είδε ότι συνεχιζόταν κάθε Τετάρτη 6-8 μ.μ. το ίδιο σκηνικό, νευριασμένος, διέκοψε τη δουλειά του και πήγε στα «καταρτιζόμενα» παιδιά που έπαιζαν και φώναζαν και τους λέει: - «Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι κάνετε εδώ;…»
- «Έχουμε μάθημα με κάποιον Πετρόπουλο (ας πούμε πως τον έλεγαν έτσι) και λείπει πάλι. Δεν έχει έλθει ποτέ!...», του είπε ένα παιδί.
Ο Μπάμπης «έμεινε»… Τους εξήγησε ότι αυτός δεν είναι «Πετρόπουλος» και ότι δουλεύει μέσα και δεν μπορεί από τις φωνές τους να συνεχίσει… Τα παιδιά πράγματι έδειξαν κατανόηση και συνέχισαν πολύ πιο ήσυχα…
Ο «Μπάμπης» συνέχισε να δουλεύει αλλά ένιωθε μια απέραντη θλίψη…
Πέρασαν κι άλλες Τετάρτες και το σκηνικό των 6-8 ήταν πάντα ίδιο… Τα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο αλλά ήσαν πια ήσυχα, γιατί τα είχε «χτυπήσει στο φιλότιμο» ο «Μπάμπης»….
ΩΣΠΟΥ ήλθε μια Τετάρτη 6-8 που ο «Μπάμπης» ενώ δούλευε, δεν είδε τα παιδιά να παίζουν… Του έλειψαν…
Πήρε λοιπόν με τη σειρά τις αίθουσες του ΚΕΚ και τα έψαχνε… Σε μια αίθουσα τα βρήκε. Εκαναν μάθημα!!!
Συγκινημένος ο «Μπάμπης» απευθύνεται στον άγνωστό του καθηγητή τους και του λέει:
-«Γεια σου ρε Πετρόπουλε!!! Καλώς ήλθες ρε Πετρόπουλε!!! Κι έλεγα ότι δεν θα σε γνωρίσω ποτέ ρε Πετρόπουλε!!!... Είμαι πολύ συγκινημένος που σε γνώρισα ρε Πετρόπουλε!!!... Να σε φιλήσω ρε Πετρόπουλε!!!... » Και τον αγκάλιασε…
Τότε αγκαλιασμένοι όπως ήσαν του λέει στο αυτί ο «Πετρόπουλος»: «Φίλε μην πεις τίποτα αλλά δεν είμαι ο Πετρόπουλος!!! Επειδή ο Πετρόπουλος έμαθε ότι σήμερα μπορεί να έλθει έλεγχος στο ΚΕΚ από το Υπουργείο κι έχει άλλη δουλειά, με παρακάλεσε να έλθω εγώ να κάνω μάθημα ως «Πετρόπουλος»…
-------
Όταν θύμωνε ο «Μπάμπης» συνήθιζε να βάζει τα χέρια στην τσέπη και να περπατάει στο δρόμο κλωτσώντας όσα πεταμένα μικροαντικείμενα εύρισκε… Εκείνη τη νύχτα «οργώσαμε» και κλωτσήσαμε τη μισή πόλη…
Δεν έχει σημασία το «Πετρόπουλος», το «Μπάμπης», το ΚΕΚ, η πόλη, εγώ… Μπορεί τίποτε από όλα αυτά να μην υπήρξε ποτέ κι εγώ απλά να ψάχνω λόγο ύπαρξης!...
Μπορεί και να μην έχει σημασία ούτε που κάπου-κάποτε-κάποιο ΚΕΚ μπορεί και να «έσπρωχνε» υποψήφιο Δήμαρχο… (που δε βγήκε) και «μπορεί» και να «στήριζε» υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (που δε βγήκε)…
Άλλωστε αύριο, μπορεί και να σας κάνουν να νοιώθετε σίγουροι ότι ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ!!!...
Καληνύχτα πατριώτες!
Και μη φοβάστε. Δεν θα πτωχεύσουμε. Αφού δεν το νοιώθετε ακόμη, δεν θα συμβεί ποτέ…
